Sandro Botticelli, Aus dem Leben des Heiligen Zenobius, 1500-1505, Tempera auf Pappelholz, Staatliche Kunstsammlungen, Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden.

Malowidło wykonane techniką tempery na desce topolowej stanowiło część cyklu obrazów ilustrujących cuda dokonane przez św. Zenobiusza, pierwszego biskupa Florencji. Dawniej ów fryz złożony z szeregu obrazów zawieszony był na wysokości ramion jako część dekoracji ścian jednego z pałaców florenckich (typ dekoracji określany mianem spalliera). Obrazy mógł zostać zamówiony przez Francesco di Girolamo z okazji wesela jego synów, bowiem św. Zenobiusz uchodził za dalekiego przodka rodu. Dwa inne obrazy z cyklu dziś znajdują się w londyńskiej National Gallery oraz jeszcze jeden eksponowany jest w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Botticelli, choć był głównym reprezentantem Quattrocenta i początków Cinquecenta w malarstwie florenckim zastosował schemat zakorzeniony w średniowieczu: aby opowiedzieć historię zobrazował kilka epizodów rozgrywających się symultanicznie: w lewej części kompozycji mamy chłopca zmarłego na skutek wpadnięcia pod koła wozu. Młodzieniec został jednak dzięki sile swojej wiary cudownie wskrzeszony przez diakona św. Zenobiusza i przekazany niedawno owdowiałej matce. W prawej części kompozycji przedstawiono śmierć św. Zenobiusza, jaka miała miejsce w 417 r. Biskup na łożu śmierci wykonuje ostatnie gesty błogosławieństwa wobec otaczających osób, które upadły na kolana. Narracja sceny odznacza się wysoką żywotnością, miejscami ze znaczną dozą dramatyzmu, na przykład w epizodzie przeniesienia ciała chłopca przejechanego przez wóz. Gra linii wydawać się może nieco nienaturalna, zwłaszcza jeśli chodzi o bieg draperii szat, linie zyskują jednak bardziej harmonijny charakter w architektonicznych ramach kompozycji, które przysparzają nieco archaicznego tonu o proweniencji w malarstwie wczesnego Quattrocenta florenckiego. Podobne celowe archaizowanie całości kompozycji lub niektórych jej elementów jest znamienne dla późnych prac Sandro Botticelli'ego. Inne detale dla odmiany wyróżniają się żywym realizmem, jeśli wymienić martwą naturę przy łożu śmierci św. Zenobiusza lub kota przechadzającego się po gzymsach pałacu zobrazowanego po lewej stronie kompozycji.